اقیانوسی به وسعت ازل و ابد

  یک روز دلم به جشن مولا علیه السلام می رفت

  در عیدِ غدیرِ خُم به صحرا می رفت 

  هر کوه که در برابر می‏دیدم

 چون دستِ علی علیه ‏السلام بود که بالا می رفت

غدیر، برکه نیست ؛ دریایی است که از دلش ، اقیانوسی به وسعتِ ازل و ابد وَ به عمقِ تاریخِ درد ، سر برآورده است .

غدیر ، سر آغاز رسالتِ آسمانی تمام پیامبران خداست .

درختِ دین ، در غدیر است که سر به ملکوت می‏ ساید .

امامتِ دوازده خورشید ، در روشنِ چشم های غدیر ، طلوع کرده است .

اینک ، دستِ تمامتِ اسلام است که بالا می‏رود .

اینک ، دستِ نورانیِ قرآنِ ناطق است که تا عرش خدا اوج می‏ گیرد .

اینک ، زمین است که به آسمان می‏بالَد

اینک ، خورشید است که بر تابشِ خود بر علی علیه السلام ، به زمین فخر می کند .

و اینک این کلماتِ آسمانی، از ملکوتِ کلامِ پیامبر علیه السلام منتشر می‏ شود که :

" هر که را من مولا و سرپرستِ اویم، پس علی علیه السلام نیز مولا و سرپرست اوست ؛ خدایا ! دوست بدار هر که او را دست بدارد و دشمن بدار هر که او را دشمن بدارد " .

علی علیه السلام ، آن نورِ اَزَلی است که پیش از آفرینشِ جهان، در ارگانِ هستی ، جاری بود .

علی علیه السلام ، آن هدایت ‏کننده بزرگِ بهشت است که اگر دست ‏های بیعت ، با او راستین بودند ، کام زمین ، در عطش عدالت نمی ‏سوخت .

اگر جهان ، قدر غدیر را می‏دانست ، اکنون آسمان‏ ها آرزو می کردند که ای کاش لحظه ‏ای به جای این کُره خاکی باشند !

هجدهم ذیحجه سالِ دهمِ هجری ، روزی‏ست که هستی ، تمامتِ خود را به غدیر بخشید .

این عید بزرگ بر شما مبارک باد

از روز ازل مهر علیــــــــ در دل ماست

با مهر علیـــــــ سرشته آب و گل ماست

گویند که در دو جهان چه حاصل کردی

اندر دو جهان مهر علیـــــــ حاصل ماست